Gökyüzünde mutlulukla salınırken,paraşüt açmak gibidir aşkta ilgisizlik.. Sen hesapsızca ve son sürat dalgalanırken gökyüzünde, birden hızın kesilir ve yeryüzüyle burun buruna gelirsin.. Tıpkı aşkın gerçekleriyle yüz yüze gelmek gibi..
Oysa ki hiç atlamasan aşka, hiç üzülmezsin bulutlardan ayrıldığına ama artık kapılmışsındır rüzgara ve yapacak pek fazla şeyin yoktur aslında..
Okşarken rüzgar yüzünü,bulutlar yanaklarına öpücükler kondurur,güneş ışıldar göz kırpar hep sana.. Öylece kalmak istersin,hep uçmak hep el üstünde tutulmak ama yeryüzü bütün gerçekliğiyle işte orada..
Ve dediğinde sevgiliye : ''Ben uçmak istiyorum ver kanatlarımı'' diye, eline verilecek paraşütttür yine..
Ya hiç uçmaya sevdalanmayacaksın ya da yere inmeyi göze alacaksın,, Seni yere indirmeyi göze alana da bir daha kendi kanatlarını sunmayacaksın..
